O książce: 2015 / To ci, o których się nie pamięta, na razie wszystko w porządku. A kiedy już pamiętają, zwykle są karceni, uważani za próżniaków, a czasami nawet pozwalają sobie na żarty i wyśmiewanie. Kiedy jednak kruche życie ludzkie wisi na włosku nad ciemną otchłanią pustej przestrzeni kosmicznej, zamknięte w maleńkiej skorupie umierającego statku, to do nich wołają ci, którzy marzą o przetrwaniu. Informacje płynące we wszystkich kierunkach niosą ze sobą starożytne, czarodziejskie wezwanie: „Ratujcie nasze dusze!” I przychodzą. Ryzykując życie, nie oczekując wdzięczności, ratują. Są to Służba Bezpieczeństwa Przestrzeni Cywilnej, spadkobiercy i następcy starożytnej służby ratowniczej. Są bogami głębokiego kosmosu. Nie ma dla nich znaczenia, czy przyjaciel, czy wróg jest w niebezpieczeństwie, czy prosi o pomoc, czy dumnie umiera w milczeniu. Liczy się tylko życie. Każda uratowana osoba to nowe wielkie zwycięstwo nad starą kobietą z kosą i zachłanną pustką próżni. Kiedy statek BGK „Dumna Dziewica”, nie będąc w lepszej sytuacji, natknął się na statek Aldarian w opałach – tych, o których w starożytnych mitach wspominano jako demony, i tych, z którymi niedawno wygasła wojna – nie jeden z małej załogi nie wątpił w to ani przez sekundę. Siedem demonów, które przeżyły, zostaje zabranych na pokład Dumnej Dziewicy. W jaki sposób zagraża to ludziom? Oczywiście, kłopoty! Ale to jest dzieło bogów. Niewdzięczna, bzdurna robota. I nadal ją kochają.